19 Σεπτεμβρίου 2017

Ο προαναγγελθείς αφανισμός της μεσαίας τάξης

Η διάλυση της αποκαλούμενης μεσαίας τάξης, που μεθοδεύεται συστηματικά από την κυβέρνηση, μέσω υπερφορολόγησης και κυρίως μέσω καταλογισμού υπερβολικών ασφαλιστικών εισφορών και η εξίσωση των ενεργών - παραγωγικών πολιτών στον ιδιωτικό τομέα, προς τα κάτω, δεν θα οδηγήσει σε ασφαλές περιβάλλον, μάλιστα δε θα προκαλέσει καταστάσεις πτωχοποίησης στην κοινωνία, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την πορεία της χώρας.

Οι κάρτες σίτισης, τα επιδόματα πρόνοιας και η «νόμιμη επαιτεία» δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα.

Καταρχάς, αυτό που πρέπει με έντονο τρόπο να υπογραμμίσουμε, είναι ότι η θητεία της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας που αναδεικνύεται μετά από μία εκλογική αναμέτρηση, στο πλαίσιο της Δημοκρατίας, του κοινοβουλευτισμού και των Ευρωπαϊκών κανόνων, είναι προσωρινή.

Καμία πολιτική παράταξη, σε ένα μη ολοκληρωτικό σύστημα, όπως είναι αυτό εντός του οποίου ευτύχησε να λειτουργήσει και η χώρα μας, δεν καθιερώθηκε εσαεί  και δεν επέβαλε ισοβίως τις δικές της αντιλήψεις.

Υπό την έννοια αυτή η αλαζονεία περιττεύει και ασφαλώς δεν βοηθά, προς την ανεύρεση λύσης.

Μετά την κατάρρευση του μύθου της «κοινωνικής ισότητας των πολιτών» και του «ηθικού κοινωνικού πλεονεκτήματος προς τον πολίτη», των  κομμουνιστικών καθεστώτων,  άπαντες οι λαοί, οι οποίοι διά της βίας, αλλά και δια σχεδίου ενδεχομένως, είχαν ενταχθεί στο ανατολικό μπλοκ, έσπευσαν να εκφράσουν βούληση ένταξης στον δυτικό κόσμο, στην ενωμένη δημοκρατική Ευρώπη και σε ένα ελεύθερο οικονομικό περιβάλλον, ώστε να δοθούν οι ευκαιρίες αναπτυξιακής συμπεριφοράς των πολιτών και ανάδειξης των ατομικών και συλλογικών τους χαρακτηριστικών εντός του χώρου που δραστηριοποιούνται.

Μακροχρόνιος πόθος, που σε σημαντικό βαθμό για αυτές τις χώρες, εκπληρώθηκε μετά το 1990.

Η χώρα μας, ευτυχώς, δεν γνώρισε τα προβλήματα και τα «πλεονεκτήματα» του ολοκληρωτισμού. Η εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, ακούγεται ως απόηχος από τα Καρπάθια Όρη. 

Ωστόσο, γνώρισε και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό τον λαϊκισμό (από κάθε πολιτική απόχρωση) και κυρίως γνώρισε, το ψυχολογικό απωθημένο της «ήττας» του υποτιθέμενου μαρξιστικού – αριστερού  χώρου, μετά τον Εμφύλιο.

Η σημερινή εκτελεστική εξουσία ανήλθε και ανέλαβε τα ηνία της χώρας (Ιαν 2015), «αξιοποιώντας» τα σφάλματα των προηγουμένων κυβερνήσεων του ευρύτερου φιλελεύθερου χώρου και υποσχόμενη διαφορετική αντιμετώπιση του πολίτη, πάντα όμως στο πλαίσιο των δημοκρατικών διαδικασιών και του Ευρωπαϊκού δικαίου.

Αυτό αντιλήφθηκε ο μέσος ψηφοφόρος, Έλληνας πολίτης: Διευθέτηση των ζητημάτων και προβλημάτων του, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και φυσικά, εντός της ευρωζώνης.

Συνεπώς, η παρούσα εξουσία δεν δικαιούται να  ευελπιστεί σε μετάλλαξη του κοινωνικού και συστημικού status quo,  ισορροπώντας σε διαφορετικούς ζυγούς (ή «βάρκες», κατά την δημοσιογραφική ορολογία), με την ταυτόχρονη αποδοχή τόσο των καπιταλιστικών όρων (επενδύσεις με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια), όσο και των μαρξιστικών επιδιώξεων (κρατική συγκέντρωση των παραγωγικών δομών).

Αν θα αφανισθεί ή υποστεί ανήκεστη βλάβη η μεσαία τάξη εντός της επόμενης διετίας, στο τέλος της οποίας θα διενεργηθούν, βάσει Συντάγματος και επισήμων δηλώσεων οι επόμενες βουλευτικές εκλογές, προκύπτει το ερώτημα ποιος θα είναι ο φορέας που θα αντικαταστήσει αυτόν τον αριθμό των πολιτών που δραστηριοποιείται ως παραγωγικός βραχίονας στην συγκεκριμένη κατηγορία; 

Θα είναι το κράτος και υπό ποίαν μορφή;

Θα είναι κάποια ευρύτερα εταιρικά σχήματα υπό κρατική εποπτεία;

Ποιο το όφελος από μία τέτοια πολιτική;

Αλλά, ας δούμε ποια είναι η περιβόητη μεσαία τάξη και ποια η μελλοντική της εξέλιξη.

Από την έντυπη και ηλεκτρονική δημοσιογραφία, πληροφορούμαστε ότι η μεσαία τάξη είναι πολίτες -υπόχρεοι φόρου- που δηλώνουν φορολογητέα εισοδήματα από 20.000 μέχρι 50.000 ευρώ (2016).

Η ισοπέδωση συνιστά ό,τι χειρότερο σε μία κοινωνία (Τσέχωφ).

Στην μεσαία τάξη συμπεριλαμβάνονται μεν φορολογούμενοι αυτού του εύρους των εισοδημάτων, αλλά όχι όσοι έχουν κατοχυρώσει την θέση τους και τις αποδοχές τους! Συνεπώς, μεσαία τάξη υπό την έννοια της καθημερινής ανασφάλειας, δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι.

Συμπαθείς τάξεις μεν, αλλά όχι «μεσαία τάξη» υπό καθεστώς ανασφάλειας!

Θα μου πείτε: Μα αυτοί έχουν υποστεί μειώσεις, περικοπές κατά την περίοδο των μνημονίων, ως εύκολη λεία και έπεται συνέχεια συρρίκνωσης των εισοδημάτων τους. Σωστά.

Όμως, κύριοι, αυτές οι ομάδες των πολιτών παράγουν ουδέν. Τίποτε δηλαδή. Περιμένουν να εργαστούν κάποιοι άλλοι για να καταγράψουν το εισόδημά τους. Αφήστε τους συνταξιούχους (όλοι κάποτε θα γίνουμε συνταξιούχοι, αν θέλει ο καλός Θεός). Αυτοί, δικαιούνται τουλάχιστον την αξιοπρεπή διαβίωσή τους και έχουν υποστεί κρατήσεις για αυτό, στο πλαίσιο του νόμου (μεταβιβαστικές πληρωμές).

Οι δημόσιοι υπάλληλοι όμως, δεν θα λάβουν τον μισθό τους (θεωρητικώς), αν δεν καταβάλει τους φόρους και τις εισφορές ο ιδιωτικός τομέας.

Ο ιδιωτικός τομέας που παράγει λοιπόν, είτε στο στάδιο της πρωτογενούς παραγωγής (εξόρυξη, αγρότες κ.λπ.) ή της δευτερογενούς παραγωγής (μεταποίηση), είτε στο στάδιο της παροχής υπηρεσιών (διεκπεραίωση, τουρισμός κ.λπ.), επωμίζεται το βάρος.

Συνεπώς, η μεσαία τάξη αποτελείται από όσους με δικά τους μέσα και χωρίς (κρατική) εξασφάλιση προσπαθούν να αποκτήσουν νόμιμο εισόδημα: Αγρότες, ασκούντες επιχειρηματική δραστηριότητα (ήτοι: ελεύθεροι επαγγελματίες, ατομικές επιχειρήσεις), ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργάτες στον κατασκευαστικό τομέα, άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, κ.λπ.

Παραδόξως, ο υπουργός Οικονομικών κ. Τσακαλώτος είχε παραδεχθεί δημοσίως από το βήμα της Βουλής (15/4/2017, «Καθημερινή») ότι η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική «βουλιάζει» την μεσαία τάξη. Δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι άλλο, αφού σε σύνολο 6.200.000 εκατομμυρίων νοικοκυριών - απασχολουμένων, έχουν απομείνει πλέον μόνο 955.000 χιλιάδες να εμφανίζουν οικογενειακό φορολογητέο εισόδημα από 20.000 έως 50.000 ευρώ τον χρόνο (2016), όταν το φορολογικό έτος 2011, ήταν κατά περίπου 400.000 μεγαλύτερος ο αριθμός αυτός.

Ακολούθως, είναι εύκολο να αντιληφθούμε, ότι όταν αναφερόμαστε σε εύρος 20.000 - 50.000 ευρώ, «δείχνουμε» το φορολογητέο εισόδημα, συνεπώς το ποσό αυτό ενσωματώνει τόσο τον φόρο εισοδήματος, όσο και την εισφορά αλληλεγγύης, το τέλος επιτηδεύματος, αλλά και τις ασφαλιστικές εισφορές, άρα το καθαρό διαθέσιμο είναι πολλαπλώς χαμηλότερο.

Επομένως, η επακόλουθη «αποφορολόγηση» οδηγεί  σε άκρως μελαγχολικό συμπέρασμα, αφού το εισόδημα αυτό θα μειωθεί από 35% έως 55%, κατά περίπτωση.

Οι δε ασφαλιστικές εισφορές και ο νέος τρόπος υπολογισμού τους, κατατρώγουν ό,τι έχει απομείνει από το διαθέσιμο εισόδημα.

Εξ αυτού του λόγου, έχουμε πολλαπλασιαστικές αρνητικές επιπτώσεις στην ροπή προς κατανάλωση, αλλά και στην διάθεση για αποταμίευση, αφού δεν απομένει εισόδημα για μία τέτοια κίνηση.

Η υπερφορολόγηση, συμπεριλαμβανομένων και των υπέρογκων ασφαλιστικών εισφορών, συνιστά τον χειρότερο παράγοντα για την μεσαία τάξη και φυσικά τον καταλύτη για τον αφανισμό της.

Βασική αρχή σε μία οικονομία πρέπει να είναι η ανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας.

Δεν πρέπει να είναι ο επιμερισμός των εισοδημάτων προς τα κάτω και η διαμοίραση  κοινωνικής πρόνοιας σε βάρος όσων παράγουν, οι οποίοι ορθώς, είναι σκόπιμο να  υποκινούνται επιχειρηματικά για την εξέλιξη της δραστηριότητάς τους.

Η κοινωνική πολιτική του κράτους, ως προς τους πράγματι αδύναμους, δεν πρέπει να στηρίζεται στον αφανισμό των υπολοίπων…

Νίκος Σγουρινάκης

n_sgourinakis@hotmail.com

Παρακαλώ περιμένετε...

loading
 
Ερώτηση Ασφαλείας: Επιλέξτε μία σημαντική για εσάς ημερομηνία

Σημειώστε την ημερομηνία που θα επιλέξετε, σε περίπτωση που σας ζητηθεί στο μέλλον από το σύστημα για λόγους ασφαλείας.

Επιβεβαιώστε τον λογαριασμό σας

Παρακαλώ συμπληρώστε την σημαντική για εσάς ημερομηνία που έχετε καταχωρίσει ως ερώτηση ασφαλείας.