POS: Το πρόβλημα ήταν στη λέξη: «καταναλωτής»!

Χρειάστηκε μια μικρή αλλαγή, σε νομοτεχνικό επίπεδο, ώστε να καλυφθούν ορισμένες κατηγορίες ασκούντων επιχειρηματική δραστηριότητα, σχετικώς με την υπαγωγή τους στην υποχρέωση να λαμβάνουν την αμοιβή τους μέσω του συστήματος POS.

Το αρκτικόλεξο POS προέρχεται από τα αρχικά των λέξεων Point Of Sale και σημαίνει το φυσικό σημείο που μπορούμε να πληρώσουμε, να καταβάλλουμε δηλαδή ένα χρηματικό ποσό, για ένα αγαθό που αποκτούμε ή μία υπηρεσία που λαμβάνουμε, με άμεση χρέωση του λογαριασμού μας ή μιας κάρτας pκαι σε κάθε περίπτωση, χωρίς την παρουσία χρημάτων σε υλική μορφή.

Ο σκοπός είναι προφανής: να αποφευχθεί η καταβολή χρηματικών ποσών αμφιβόλου προέλευσης, αφενός, και αφετέρου, η εν δυνάμει άντληση στοιχείων σχετικώς με την προέλευση των χρηματικών αυτών ποσών, ώστε να δικαιολογείται, βάσει των ισχυουσών διατάξεων η νόμιμη κατοχή τους από τον καταβάλλοντα.   

Σύμφωνα με το άρθρο 62 του Ν 4446/22-12-2016 («Πτωχευτικός Κώδικας, Διοικητική Δικαιοσύνη, Τέλη - Παράβολα, Οικειοθελής αποκάλυψη φορολογητέας ύλης παρελθόντων ετών, Ηλεκτρονικές συναλλαγές, Τροποποιήσεις του Ν 4270/2014 και λοιπές διατάξεις»), δόθηκαν οι ορισμοί των όρων «καταναλωτής» και «πληρωτής», αποκλειστικώς για τις ανάγκες του ως άνω νόμου.

Βεβαίως αυτό είναι ένα θέμα που ποτέ δεν κατανόησα, δηλαδή ένας νόμος να ορίζει το πλαίσιο της έννοιας συγκεκριμένου όρου, για τις ανάγκες που αφορούν στην εφαρμογή του, ενώ μπορεί η ερμηνεία του όρου αυτού σε λοιπές περιπτώσεις να είναι διαφορετική. Ας μη χαθούμε όμως σε αναλύσεις και ας μείνουμε στο γεγονός ότι ευθύνη και αρμοδιότητα για την ερμηνεία των νομοθετικών διατάξεων έχει η δικαστική εξουσία.

Εν πάση περιπτώσει, για τους σκοπούς του παραπάνω νόμου (4446/2016), ως «καταναλωτής» νοείται κάθε φυσικό πρόσωπο το οποίο ενεργεί για λόγους που δεν εμπίπτουν στην εμπορική, επιχειρηματική, ή επαγγελματική του δραστηριότητα. (βλέπε και την κοινοτική υποχρέωση της χώρας μας, βάσει της περ. 3 του άρθρου 2 του Κανονισμού 2015/751). Με λίγα λόγια, δεν ενεργεί το πρόσωπο αυτό (ως καταβάλλον ένα χρηματικό ποσό), υπό το κράτος της όποιας επιχείρησής του, αλλά συναλλάσσεται ως τελικός καταναλωτής, χωρίς να έχει την υποχρέωση της παροχής περαιτέρω πληροφοριών για το πρόσωπό του.

Ωστόσο, ο επόμενος όρος, λίγο μας…δυσκολεύει, αφού αναφέρει ότι «πληρωτής» είναι το φυσικό πρόσωπο το οποίο διατηρεί λογαριασμό πληρωμών (σ.σ.: εννοεί σε τραπεζικό ίδρυμα) και «επιτρέπει εντολή πληρωμής από αυτόν τον λογαριασμό ή, εάν δεν υπάρχει λογαριασμός πληρωμών, το φυσικό πρόσωπο, δίνει εντολή πληρωμής, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 4[1] του Ν 3862/2010».

Μύλος…

Εν ολίγοις, για να μη σας ταλαιπωρώ, το σύστημα μας «μπλέκει» αρκετά και είμαι υποχρεωμένος, στο πλαίσιο μιας μικρής επικοινωνίας που έχω μαζί σας, να αναφέρω τα παρακάτω:

Δηλαδή, οι δικηγόροι, οι γιατροί και οι λογιστές (ενδεχομένως και άλλες κατηγορίες των πρώην ελευθέρων επαγγελματιών του άρθρου 48 του Ν 2238/1994) που υποτίθεται ότι είναι μπροστάρηδες (!) στην πάταξη της φοροδιαφυγής και κατά του μαύρου χρήματος, ποιο είναι το πρόβλημά τους;

Αν θα διαρρεύσουν στοιχεία του πελάτη τους προς τα έξω;

Και λοιπόν;

Αν κάποιος διαθέτει και καταβάλλει χρηματικά ποσά, που δεν έχουν περάσει από την βάσανο της φορολογίας, δεν έχει δικαίωμα να προφυλλάσσεται από κανένα νόμο, όποιο και αν είναι το επιχείρημά του.

Η Αρχή προστασίας των προσωπικών δεδομένων, σε κάποιον βαθμό υπερβάλλει και κάποιες επαγγελματικές τάξεις, μπορώ να πω, ότι εκμεταλλεύονται αυτή την «ιδιότυπη προστασία». Παράδειγμα, γιατί να μην καταγράφεται η υπέρβαση της παράβασης του ορίου ταχύτητας στους εθνικούς δρόμους, με τον τρόπο που γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή (δήθεν) θα θίξουμε και θα προσβάλλουμε την προσωπικότητα (!) του παραβάτη; Αλλά, ο παραβάτης είναι ενδεχομένως, εν δυνάμει, συντελεστής και αιτία τροχαίου δυστυχήματος, με τις ανάλογες συνέπειες.

Υπό την έννοια αυτή, ποια είναι η διαφορά μεταξύ «καταναλωτή» και «πληρωτή»;

Όλοι, πρέπει να μπορούν να αποδείξουν την προέλευση των χρημάτων που καταβάλλουν.

Από τα λίγα ταξίδια που έχω πραγματοποιήσει στο εξωτερικό, αυτό που διαπίστωσα είναι ότι στην Ευρώπη, έχει απομακρυνθεί το «κόμπλεξ» της προσωπικής ζωής του κάθε ευρωπαίου πολίτη. Κανείς δεν ασχολείται με το προσωπικό ζήτημα του άλλου, αλλά μόνο στην περίπτωση που αυτό θίγει ή επιβαρύνει συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου και πάντα στο πλαίσιο των προβλεπομένων από τις φορολογικές διατάξεις.

Αυτή είναι η άποψή μου.

Οι «καταναλωτές» και οι «πληρωτές» να πληρώνουν μέσω κάρτας κ.λπ., ασχέτως του ορισμού που δίνει ο νόμος.

Κάποτε πρέπει να μπουν τα πράγματα σε μία σειρά…

Έστω με κυβέρνηση αριστερών αντιλήψεων(;)

Νίκος Σγουρινάκης

n_sgourinakis@hotmail.com