Δικαίωμα έκπτωσης διαφημιστικής δαπάνης στο εξωτερικό

Εταιρεία παροχής υπηρεσιών που πωλεί τουριστικά πακέτα στην Αγγλική αγορά διαφημίζεται στο βρετανικό TELETEXT για προώθηση των πακέτων. Αγγλική εταιρεία τιμολογεί την Ελληνική χωρίς ΦΠΑ. Το ερώτημα είναι, οι πελάτες είναι στην Αγγλία, οι πωλητές και εταιρεία στην Ελλάδα και η διαφήμιση πραγματοποιείται στην Αγγλία. Προκύπτει τέλος διαφήμισης ή οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση προς το Ελληνικό δημόσιο για την εν λόγο διαφήμιση? Χρειάζεται να κάνει κάτι η Ελληνική εταιρεία ώστε να είναι σίγουρη ότι η διαφήμιση δεν θα βγει ως λογιστική διαφορά σε έλεγχο;

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

Η διαφημιστική δαπάνη της επιχείρησης εκπίπτει από τα ακαθάριστα έσοδά της σύμφωνα με την περίπτωση ιδ’, της παρ.1, του άρθρου 31, του Κ.Ν. 2238/1994 (Κ.Φ.Ε.) που ορίζει συγκεκριμένα ότι η επιχείρηση έχει δικαίωμα έκπτωσης «των ποσών των δαπανών διαφημίσεων που βαρύνουν την επιχείρηση κατά το έτος της έκδοσης του προβλεπόμενου φορολογικού στοιχείου. Ειδικά τα ποσά των δαπανών, που υπόκεινται σε τέλος διαφημίσεων υπέρ δήμων και κοινοτήτων, δεν αναγνωρίζονται ως δαπάνη της διαφημιζόμενης επιχείρησης, αν δεν αποδεικνύεται η καταβολή του τέλους που αναλογεί με τριπλότυπο είσπραξης του οικείου δήμου ή κοινότητας». Ωστόσο σύμφωνα με το άρθρο 5 του Ν. 1900/1990 και το Β.Δ. 24.9/20.10.1958 το τέλος διαφήμισης επιβάλλεται, υπέρ των δήμων και κοινοτήτων, για κάθε διαφήμιση που γίνεται με οποιοδήποτε τρόπο και μορφή σε χώρους που βρίσκονται μέσα στα διοικητικά τους όρια, επομένως το τέλος επιβάλλεται μόνο για διαφημίσεις που πραγματοποιούνται εντός της Ελληνικής επικράτειας. Έτσι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει υποχρέωση καταβολής οποιουδήποτε τέλους για την αναγνώριση της συγκεκριμένης δαπάνης.

 

Περαιτέρω, σύμφωνα με τις γενικές διατάξεις προκειμένου να αναγνωριστεί προς έκπτωση η δαπάνη πρέπει να είναι παραγωγική και να καλύπτεται από το προβλεπόμενο από τον Κ.Β.Σ. δικαιολογητικό.

 

Στην προκειμένη περίπτωση η δαπάνη είναι παραγωγική, αφού η εταιρεία έχει πελάτες στην χώρα όπου πραγματοποιείται η διαφήμιση, ενώ όσον αφορά το προσήκον δικαιολογητικό, παρ’ όλο που για συναλλαγές με το εξωτερικό θεωρείται κατ’ αρχήν σαν τέτοιο η απόδειξη δαπανών του άρθρου 15 του Κ.Β.Σ., με σειρά αποφάσεων των διοικητικών δικαστηρίων και του ΣτΕ έχει γίνει δεκτό ότι είναι επαρκές στοιχείο το εκδιδόμενο τιμολόγιο από την επιχείρηση του εξωτερικού (Ενδεικτικά, αποφάσεις ΣτΕ 1750/1982, 2651/1988, 635/1992 κλπ.). Έτσι και το ίδιο το Υπ. Οικ. με την με αρ.πρωτ.1021483/157/0015/1994 εγκύκλιό του έκανε δεκτό ότι «νόμιμο δικαιολογητικό στοιχείο είναι εκείνο που εκδίδει ο αλλοδαπός, σύμφωνα με τη νομοθεσία της χώρας του». Επίσης ότι, μπορούν «να χρησιμοποιηθούν ως επί πλέον αποδεικτικά στοιχεία πραγματοποίησης της συγκεκριμένης δαπάνης και άλλα δικαιολογητικά, ως εμβάσματα τραπεζών, συμφωνητικά κλπ.».

 

29.10.2007