Επιχειρησιακή συνήθεια και αρχή της ίσης μεταχείρισης
ΑΠ 337/2018 Τμ. Β2ʼ Πολιτικό
Για την ύπαρξη επιχειρησιακής συνήθειας απαιτείται η συμπεριφορά του εργοδότη να είναι γενική και απρόσωπη, μπορεί δε η συνήθεια αυτή να αναφέρεται και στο ύψος των καταβαλλόμενων αποδοχών. Αρχή της ίσης μεταχείρισης και διάκριση αυτής από την επιχειρησιακή συνήθεια. Οι «οικειοθελείς» παροχές του εργοδότη αποτελούν την προϋπόθεση και το κύριο αντικείμενο τόσο της επιχειρησιακής συνήθειας όσο και της αρχής της ίσης μεταχείρισης. Αν ο εργοδότης, παρά την ύπαρξη μιας διαμορφωμένης πλέον στο χώρο της εκμετάλλευσης επιχειρησιακής συνήθειας με αντικείμενο πρόσθετη χρηματική παροχή, εξαιρεί αυθαίρετα από αυτήν έναν ή περισσότερους εργαζομένους, τότε αυτοί έχουν αξίωση αφενός με βάση την επιχειρησιακή συνήθεια και αφετέρου με βάση την αρχή της ίσης μεταχείρισης. Στην περίπτωση που αποδειχτεί η ύπαρξη επιχειρησιακής συνήθειας, ο εργαζόμενος έχει ήδη αξίωση βάσει σιωπηρής συμφωνίας, που δημιουργεί τη συμβατική δέσμευση, ενώ η αρχή της ίσης μεταχείρισης έχει επικουρικό χαρακτήρα και για τη θεμελίωσή της αρκεί ότι ο εργοδότης εξαιρεί αυθαίρετα από την παροχή έναν ή περισσότερους εργαζομένους που παρέχουν τις υπηρεσίες τους υπό τις αυτές συνθήκες και προϋποθέσεις. Ο διαφορετικός χρόνος πρόσληψης δεν δικαιολογεί από μόνος του διαφορετική μεταχείριση των εργαζομένων. Τέτοια διαφοροποίηση έναντι εργαζομένου δικαιολογείται για ειδικό και σοβαρό, κατʼ αντικειμενική κρίση, λόγο και είναι αποδεκτή στην περίπτωση που οι πλείονες εργαζόμενοι δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία, διότι δεν έχουν τα ίδια τυπικά προσόντα, καθώς και όταν προσλήφθηκαν σε διαφορετικούς χρόνους και με άλλες προϋποθέσεις, η συνδρομή των οποίων διαφοροποιεί τις συνθήκες υπό τις οποίες παρέχεται η εργασία του μισθωτού που ευνοήθηκε.