Ανώτατο όριο αποζημίωσης στο δημόσιο - Χρηματική παροχή για εθελουσία έξοδο προσωπικού σε ΔΕΥΑ - Δεν καταλαμβάνεται από το πλαφόν
ΑΠ 597/2017 Τμ. Β2ʼ Πολιτικό
Η αποζημίωση που δικαιούνται οι μισθωτοί, υπάλληλοι ή εργάτες, με οποιαδήποτε σχέση εργασίας του Δημοσίου, των ΝΠΔΔ και των άλλων δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, συμπεριλαμβανομένων των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, βάσει των διατάξεων του Ν 2112/1920, υπόκειται στον περιορισμό του άρθρου 2 παρ. 2 ΑΝ 173/1967 και δεν μπορεί να υπερβαίνει το ποσό των 15.000 ευρώ, ακόμη και αν η καταβολή υψηλότερης αποζημίωσης προβλέπεται είτε από άλλη διάταξη νόμου ή κανονισμού είτε από σύμβαση οποιασδήποτε μορφής ή εθιμικό κανόνα. Για την ταυτότητα του νομικού λόγου, διάταξη αναγκαστικού δικαίου με αμφιμερή ενέργεια αποτελεί και αυτή του άρθρου 3 παρ. 3 ΑΝ 173/1967, με την οποία θεσπίζεται περιορισμός στο ύψος των πρόσθετων, σε σχέση με αυτές που χορηγούνται βάσει του Ν 2112/1920, αποζημιώσεων που καταβάλλονται στους εργαζομένους κατά τον χρόνο απομάκρυνσής τους από την υπηρεσία, οι οποίες δεν μπορούν να υπερβαίνουν το ποσό των 2.250 ευρώ. Η χρηματική παροχή που καταβάλλεται στο τακτικό προσωπικό της αναιρεσίβλητης ΔΕΥΑ για την εθελούσια έξοδό του από την υπηρεσία στο πλαίσιο επιχειρησιακής στρατηγικής ή σχεδιασμού βάσει του Οργανισμού της, δεν συνιστά αποζημίωση, αλλά μισθολογική παροχή - κίνητρο αποχώρησης, δεν είναι πρόσθετη παροχή σε σχέση με την αποζημίωση που καταβάλλεται λόγω καταγγελίας της εργασιακής σχέσης και δεν υπόκειται στον περιορισμό του άρθρου 3 του ΑΝ 173/1967.